Ik ben in het ziekenhuis gebleven tot ongeveer 10 uur gisteravond, samen met mijn schoonvader en had een laatste gesprek met de verantwoordelijke hoofd-verpleger over Julia’s conditie. Ze deed het geweldig, alleen nog niet in staat om volledig op haarzelf te ademen. De verpleger bevestigde dat Julia wakker zou moeten zijn bij de volgende ochtend omdat ze voortdurend de hoeveelheid medicijnen verminderden, zoals ook haar toevoer van zuurstof. Ik vroeg: “Maar wat als dat niet zo is?” and de zuster verklaarde: “Ze moet wel wakker zijn..” en vervolgde: “en als dat niet zo is, geven we haar medicijnen om het effect van de morfine tegen te werken en haar daardoor wakker te maken. Alle kinderen reageren anders op de medicijnen en Julia is gewoon erg gevoelig voor de medicijnen die ze krijgt.”

Ik ging naar huis vol spanning en in de ochtend maakten we ons klaar om terug naar het ziekenhuis te gaan. Mijn schoonmoeder was al aanwezig en uiteindelijk kwamen we wat later dan verwacht door een diepe slaap snachts, koud weer buiten en vanwege het feit dat het onmogelijk leek een taxi te krijgen gedurende zware regen buiten en omdat het 11 uur sochtends was. Uiteindelijk werd een taxi chauffeur toegewezen aan onze “bestelling” en zou er zijn over 10 minuten. Kort na het service-gesprek eindigde, belde de taxi-chauffeur ons op en bevestigde dat hij al binnen een minuut bij ons zou zijn, omdat hij blijkbaar net aan de andere kant van de weg woont, dus we snelden ons naar beneden en waren al snel onderweg. Ik kon me bijna niet in bedwang houden, zo in spanning om mijn baby dochtertje weer te kunnen zien en hopelijk meer wakker deze keer. Nou, ik verwachtte niet meer dan de hoop dat ze zelf zou kunnen ademen, en tjonge werd ik beloond!

Terwijl Rehana een paar dingetjes ging kopen bij de winkeltjes in het ziekenhuis, snelde ik naar mijn baby’s bed en daar lag ze, oogjes dicht, maar kleine belletjes op haar lipjes, een goed teken dat ze zelf aan het ademen was. Toen ik een paar woorden tegen haar sprak, kon ik haar gezicht zien veranderen en haar gezicht zag er een beetje triest uit. Ik kon haar kleine stemmetje nauwelijks horen over alle machines heen en aangezien ze nog zo zwak was, maakte dat niet makkelijker. Ze huilde een beetje uit ongemak, maar haar huil is het beste geluid wat ik tijden heb gehoord! Eigenlijk was het gevoel erg dubbel: Ik was emotioneel zo blij om haar stemmetje te horen, maar op hetzelfde moment was het zo zielig om haar in ongemak te zien. Ik stelde mezelf gerust door te zeggen dat de medicijnen voorkomen dat ze de pijn voelt maar dat ze gewoon verdrietig is om in deze situatie te zijn, zo spontaan nadat ze in een hele andere situatie in slaap was gevallen.

Nog maar een paar dagen geleden, sluitte ze haar oogjes na een goede maaltijd, in de armen van moeder en in de operatie-kleertjes die de dokters hadden gegeven, en vervolgens wordt ze wakker met zuurstof buisjes in haar neus en overal pijn. Mijn lieve kleine meisje moet zo geschrokken zijn! Ik ging naar buiten om te kijken of Rehana alweer terug was van de winkels maar zag haar nog niet, dus ik belde haar en vertelde haar het goede nieuws. Haar opluchting was overduidelijk via de telefoon en ze kwam zo snel als ze kon naar boven. Toen ze aankwam bij de familie kamer, gingen we snel naar Julia’s kamer en daar lag ze, oogjes open en ze keer om haar heen!! Haar uitdrukking was nog erg verdrietig en kleine traantjes zaten in haar ooghoeken, maar ze was wakker! Ik kon me bijna niet weerhouden om haar op te pakken en kusjes te geven overal over haar gezicht en de traantjes weg te vegen, maar wist dat ik mijn geduld nog iets langer in stand moest houden.

Conclusie: Ze is wakker! Ok, wat meer informatie: Ze maakt het goed en hoeft niet langer met buisjes zuurstof in haar keel te brengen en is volledig van de morfine af. Ze is nog steeds erg zwag, maar reageert op ons bijzijn en onze stemmen. De buisjes uit haar borst worden hopelijk vanmiddag verwijderd en hopelijk richting het eind van de dag mag ze een klein beetje water drinken om te kijken of her maag goed reageert na de operatie. Als dat het geval is, kan ze eindelijk wat melk drinken via een buisje binnen een dag of zo, hoop ik! Haar bloed-druk is ook stabiel maar ietsje hoger, dus krijgt ze wat medicijnen om dat een beetje te verlagen. Ik begrijp het ook wel. Haar hart is in de laatste paar weken zo gewend geraakt aan het hard rondpompen van bloed en nu het hart minder hard hoeft te pompen, gaat het door met wat het gewend is. Dus moet het leren dat het hetzelfde resultaat kan bereiken met minder werk dan ervoor. We blijven geduldig, maar blijven aan haar bedzijde, dat is zeker!

Welkom terug lieve schat! We hebben je zo ontzettend veel gemist!