Eindelijk, na een pijnlijke, super enge week en vele vele bezorgde en slapeloze nachten, is ons kleine meisje Julia eindelijk gearriveerd terug bij La Casa, ons “home sweet home”. Haar situatie is stabiel, maar nog overduidelijk geshokkeerd van alle tests, tests en oh heb ik al tests gezegd? Gedurende 3 dagen, was ze zo bang dat ze geen grote behoefte meer kon doen, letterlijk.. En vandaag kwam alle stress er uit ge-explodeerd, opnieuw letterlijk 🙂 Voor de gehele dag heeft ze haar longen eruit geschreeuwd, duidelijk van de mik en ontroostbaar, en specifiek tijdens het verwisselen van haar luiers. Ik denk persoonlijk dat ze zo bang is vanwege de routine die de zusters onderhielden: Ze namen altijd haar bloeddruk op, gaven haar medicijnen, namen haar bloed, bekeken haar wonden en verwisselden de zuurstof-slangen, elke keer als ze haar luiers verwisselden. Alleen daarna gaven ze haar de fles. It is allemaal heel logisch: Alles moet gedaan worden en daarna beloon je haar met de melk. Helaas is voor onze Julia nu het verwisselen van luiers synonym aan moord: En ze gaat niet onder zonder gevecht.

We zijn bezorgd,vragen ons af of wat wij doen dingen nu beter of slechter maken, omdat het van haar reactie heel moeilijk op te meten is. Toch proberen we onszelf en meest belangrijk, haar gerust te stellen dat alles over een paar dagen een stuk beter zal zijn. We zijn zo ontzettend blij dat ze eindelijk weer thuis is en dat we al die dagen in het ziekenhuis, bezorgd over elk geluidje, het openen van iedere deur en elk telefoontje, eindelijk achter onze rug zijn.. Eindelijk! We hebben ons kleine meisje terug thuis en we laten haar niet meer gaan! Ze is van ons om bij ons te houden, door dik en dun.. Laten we hopen dat het voor 2009 alleen dun, oftewel beter is! Welkom Thuis Kleine Meid!