Even een snel berichtje over de situatie van de hart operatie van ons kleine meisje, Julia. Gisteren zijn we naar het ziekenhuis gegaan in voorbereiding voor het herstel van de aorta van Julia en we waren gelukkig genoeg dat we beide mochten blijven slapen in het ziekenhuis de afgelopen nacht. Ze deed het geweldig en heeft bijna niet gezeurd over het feit dat ze niet mocht eten gedurende de laatste paar uur voor de operatie zelf, ook al was ze overduidelijk overstuur van de bloed-afname in de vroegere avond. Ze hebben “lijnen gezet” zodat ze haar gemakkelijker aan het infuus kunnen zetten en haar bloed-druk konden opmeten, enz en moesten haar bloed opsturen voor controle van haar bloedgroep. Wij als ouders zouden elke mogelijkheid aangrijpen om ons meisje vast te houden en te knuffelen zodra ze begint te huilen. Dokters en zusters moeten hun werk doen en zijn niet zo snel overtuigd. Julia heeft het daarentegen zeker geprobeerd: Ze huilde alsof er geen morgen was, maar geen gehoor 🙁 Ik stond buiten de deur en mijn hart brak terwijl ik haar hoorde huilen en ik kon niets voor haar doen. Na ongeveer 15 minuten on ongelovelijk pijnlijk waren, kwam ze naar buiten en ik hield her dicht bij me, terwijl ze nog steeds schokte en snokte van de angst van wat net was gebeurd. Gelukkig is een moeder’s borst het beste medicijn en voelde ze zich stukje bij beetje beter gedurende de avond.

Haar laatste maaltijd was rond 2:00 uur en vlak na 4:00 uur werd ze wakker en nog duidelijk geschokt van wat de hele situatie eerder die avond. Ik probeerde haar gerust te stellen op de normale manieren maar dat werkte niet zo goed als ik had gehoopt, dus besloot ik haar op haar borst op mijn borst te leggen. Het geluid en de beweging van mijn ademende borst en kloppende hart kalmeerde haar snel en binnen een paar seconden was ze buiten westen en bleef ook zo voor ongeveer een uur. Toen kwam de tijd om haar voor te bereiden op de operatie steeds dichter bij. De zusters brachten de operatie-kleding en terwijl ik mijn contact lensen inzette en de ochtend verwelkomde, maakt Rehana onze baby dochtertje klaar voor wat er zou komen. Tegen de tijd dat ik terug kwam, lag Julia in de armen van Rehana, in een schattig operatie-jurkje met kleine tekenfilm figuurtjes en bloemetjes geloof ik. We gingen naar de Operatie Kamer rond 7:00 uur ‘s ochtends en rond 8:00 uur gaven we haar een kus op haar wang en wensten haar een veilige operatie. Ze opende haar oogjes kort en we probeerden onszelf gerust te stellen door onszelf te zeggen dat alles goed komt.

De volgende drie uren waren de langste uren van mijn leven en mijn zenuwen vlogen naar alle delen van mijn lichaam. Ik vond het enorm koud, mijn maag was overstuur en was enorm slaperig en het zitten in de Familie Kamer was de engste tijd van mijn leven. Elk persoon die ik zag lopen, elk inkomende telefoon gesprek (op mijn telefoon of wie dan ook in die kamer), elk piepend apparaat en elke deur die opende voorstelde doem in mijn hoofd en ik kon het niet meer aan. Gedurende een kort toilet bezoek, namen de zenuwen over en kwam alles wat ik eerder had gegeten verticaal terug naar buiten. Het kalmeerde mijn maan voor een korte tijd, maar niet voor lang. Rehana belde de Operatie Kamer, maar nog steeds geen nieuws. “Waarom? We hebben haar naar binnen gestuurd om 8:00 uur en de operatie (als alles goed zou gaan) zou niet langer dan 2 uur duren!” We hadden echter niet gerekend vanaf het juiste moment en ik realizeerde me snel dat dat de fout was: Haar operatie was geplanned voor rond half 10, wat betekende dat ze niet eerder dan half 12 uit de operatie zou komen. En het was toen nog maar 20 voor 11. Meer angsten later werd een erg welkom telefoongesprek gemaakt naar mijn mobiele telefoon: Julia’s operatie was goed verlopen. Ze waren in staat haar vernauwing te herstellen en Julia had het geweldig gedaan gedurende de gehele operatie. Ze werd op dat moment voorbereidt voor de overplaatsing naar de Peadiatric Intensive Care Unit (PICU) en zou zeer snel bezoekers mogen ontvangen.

We gingen snel naar de IC en wachtten om haar te mogen zien. Mijn schoonmoeder zag het grote bed met een kleine dame rustend in het midden en wij snelden ons via een andere ingang om een blik van ons kleine meisje te kunnen opvangen. Daar lag ze, omringd door een grote groep dokters, verpleegsters en specialisten. Het duurde nog minstens anderhalf uur voor we daadwerkelijk naar binnen mochten en ons meisje te mogen zien na de operatie. Ze ligt in een groot aquarium, omringd door grote machines die haar voorzien van medicijnen, terwijl andere machines letterlijk elke hartslag in de gaten houden. Het is het meest pijnlijke beeld dat je je voor kunt stellen, als je je baby ziet liggen, aangesloten aan apparaten groter dan haarzelf en buisjes en slangetjes in en uit haar ziet komen en gaat, waar je ook kijkt. Ja, de dokters hadden ons voorbereid op dit beeld, maar we hadden dit ondergeschat, of misschien was ik dat alleen. Ik wist wat ik zou zien, maar had op hetzelfde moment geen idee.  Het maakt niet uit hoe pijnlijk het was haar zo te zien, op hetzelfde moment was het geruststellend: Ik weet dat de dokters alles in hun kracht doen om ervoor te zorgen dat mijn dochtertje het goed maakt. De dokters legden elk buisje en slangetje uit en vertelden dat ze haar buiten westen zouden houden voor minstens nog een dag, terwijl ze wordt geassisteerd door een long-machine. Nu voelt ze tenminste geen pijn op dit moment van honger, de operatie zelf of de buisjes die in haar neus en keel zitten.

Om een lang verhaal kort te maken: Ze maakt het goed en de operatie ging erg goed. De dokters waren tevreden met de uitslag van de operatie en ook al zijn de komende twee dagen als een wandeltocht op een trapeze touw, zoals de dokters het beschreven, ze zien het “Stoelwinder gen” in haar en zeggen dat ze een vechtertje is. Ze rust nu en zal dat ook nog wel een paar dagen blijven doen. Wanneer ze klaar is om minder gemediceerd te zijn, zullen ze beginnen om wat buisjes te verwijderen. Maar dat duur nog wel een paar dagen. Opvolgend na de eerste 4 dagen in de PICU, zal ze over worden gebracht naar de kinder afdeling voor een vergelijkbare duratie, maar de dokters hopen dat ze met ons mee terug naar huis mag over een dag of 7 a 10.

Houdt de situatie hier in de gaten en we zullen proberen iedereen op de hoogte te houden van wat er allemaal gebeurd. En bid voor de gezondheid van onze dochter. We missen haar zo ontzettend veel op dit moment!